အေဖ့ကို မွီႏြဲ႕ထားေလသူ
အေမ့ဓါတ္ပံုကိုၾကည့္ရင္း...
နီယြန္မီးေတြထိန္ထိန္သာေနတဲ့့
ေမာ္စကိုရဲ႕ ညမွာ ေငးေမာရင္းနဲ႕...
အမဲေရာင္မိုးကာကို ၀တ္ထားတဲ့
ဟိုး...ျမိဳ႕ငယ္ေလးက
ညေမႊးပန္းရနံ႕ေတြကို သတိရေနမိပါရဲ႕...။
ေလာကဓံ ၈ ပါးမွာ
အ နဲ႕ စတဲ့ ေလာကဓံေတြသာ
ငါတို႕မိသားစုအေပၚ က်ေရာက္ခဲ့ပါရဲ႕...။
အေမက ေျပာခဲ့တယ္...
သားငါးပုစြန္ေတြစားၿပီး ေကာင္းေနတဲ့ဦးေႏွာက္ေတြကို
ခ်ဥ္ေပါင္ရြက္စားၿပီး ဘရိန္းေကာင္းတဲ့ ငါ့သားက
ေက်ာ္လြန္ယွဥ္ၿပိဳင္ႏိုင္တယ္...
..ဒါမွ အေမ့သားတဲ့..
အဲဒီလိုနဲ႕...
ေလညာကို ကၽြန္ေတာ္ဆန္ခဲ့ရတယ္...
ေတာင္ေတြကို ျဖတ္ေက်ာ္ခဲ့ရတယ္...
တကယ္ေတာ့ အေမ့သားဟာ
ေရဆန္ကိုသာ ကူးခတ္ေနခဲ့ရတဲ့
ဆယ္လမြန္ငါးေလးတစ္ေကာင္ပါ အေမ...။
အမွန္ေတြကို ကၽြန္ေတာ္လုပ္တဲ့အခါ
အေမက ခ်ီးက်ဴးခဲ့တယ္...
အမွားေတြလုပ္ခဲ့မိတဲ့အခါ
သင္ခန္းစာယူဖို႕ အေမေျပာခဲ့တယ္...။
ေလာကႀကီးထဲကို ေျခစံုပစ္ခဲ့တဲ့အခါ...
ေအာင္ျမင္မႈေတြၾကံဳေတာ့
ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္း ခံစားခဲ့ေပမယ့္
ရႈံးနိမ့္မႈနဲ႕ေတြ႕ေတာ့
အေမ့ဆီ ဖုန္းဆက္ၿပီး ေသာကေတြပဲ မွ်ေ၀ခဲ့တာ ကၽြန္ေတာ္ပါ အေမ...။
အျဖဴေရာင္သံစဥ္ကို နားေထာင္ရင္း
အေမ့ကို တမ္းတ သတိယ..
အေမ့ရင္ခြင္မွာ ခိုနားခ်င္စိတ္ေတြတဖြားဖြားနဲ႕
အေမခြံ႕ေကၽြးခဲ့တဲ့
ေန႕လည္အဆာေျပ ထမင္းလုပ္ေတြကို ျပန္လည္တမ္းတမိေပမယ့္
သားေလ အေမ့ဆီ ျပန္လာခြင့္ မၾကံဳေသးဘူး အေမေရ...။
အို...နတ္ေကာင္း၊ နတ္ျမတ္မ်ား
သင္တို႕အား အေတာင္ပံအျဖစ္တပ္ဆင္
ေမာ္စကိုရဲ႕ ေန၀င္ခ်ိန္မွာ
အေမရွိရာ ျပည္ေတာ္သာကို
ငါ ပ်ံသန္းလိုက္ခ်င္ပါရဲ႕
ပ်ံလိုက္ခ်င္ပါရဲ႕ကြယ္...။
ခ်စ္ျခင္း၊ မုန္းျခင္းကင္းေသာ ဥေပကၡာတရားသည္သာ ၿပီးျပည့္စံုေသာ စိတ္ခ်မ္းသာမႈကို ေပးစြမ္းႏိုင္၏။